Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Funeral

Και οσο πλησιαζα τοσο ο κομπος στον λαιμο μεγαλωνε, εσφιγκε
λες και θα μπορουσα να σου μιλησω
τα ματια μου ποναγαν και ετσουζαν
ηθελα τοσο πολυ να φωναξω, να κλαψω

Οσο εβλεπα ολους τους αλλους ψευτες να κλαινε για σενα
πανω απο την πλεον ασπρη μονιμη κατοικια σου
μου ερχοταν να τους βρισω, τοσο πολυ
που κανενας δεν θα ηθελε να με ξαναδει στα ματια του

και να μεινω εκει, μαζι σου, μερα νυχτα
καλοκαιρι και χειμωνα, να σου βαζω κρινα και τριανταφυλλα
και θα σε προσεχω, στο υποσχομαι πως θα σε προσεχω

Δεν θα τολμησει κανεις να σε πλησιασει
μονο αυτοι που αγαπας, μονο αυτοι που αγαπουσες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου